Gi meg kollegaer!

No sist såg me det ved at Bollestad vil ha «stjernetillegg» for å sikre kapasiteten. Lønn er flott det, og kunne kanskje vere eit insentiv for fleire å verta verande i yrket. Men betre lønn vil ikkje plutseleg gjere ein haug med slitne sjukepleiarar, helsefagarbeidarar og andre som jobbar i helsetenesta opplagde igjen.

Uføret som me no sit i er i stor grad ein konsekvens av ei helseteneste som er underfinansiert, og, som ein direkte konsekvens, sterkt underbemanna. Det er ikkje tilfeldig at intensivavdelingane no er overfylte – dette er sånn helsetenesta er rigga. Ein skal ikkje ha ledig kapasitet, då tapar ein pengar. Sengene skal fyllast opp, både på intensiv og sengepost.

Resultatet er at me stadig går med ei minimumsbemanning. For oss pleiepersonell sin del, er det ofte me som vart løysinga når ein skal spare pengar. Behandling, prosedyrar og medisin får me jo pengar for. Men god pleie? Omsorg for mennesket? Det er ein utgiftspost. Kva gjer då pressa helsetenester? Når pasientgrunnlaget veks, som for kreftområdet, gir ein fleire oppgåver til ei pressa sjukepleieteneste. Me spring openbert ikkje raskt nok enno.

Når me må springe meir, ja då vart det mindre tid til viktige oppgåver. Heilt grunnleggjande oppgåver. Oppgåver som å sitje ved senga og halde eit medmenneske i handa. Å prate. Å kanskje berre vere heilt stille. Men dette er òg oppgåver som ikkje har ein takst i finansieringssystemet. For kva er eigentleg prisen til god omsorg?

Me vart slitne av å springe. Me vart òg slitne av å ikkje kunne yte nivået på omsorg som me ynskjer. Som pasientane fortener.

Gi meg gjerne høgare lønn. Men fyrst: gi meg kollegaer!