Velferdsstaten søv aldri
Det handlar ikkje berre om å få folk gjennom så fort som mogleg. Det handlar om sjuke menneske. Menneske i krise. Menneske som ikkje berre treng ei nål i armen og ein slange med cellegift, men òg ei hand å halde i og nokon å prate med. Omsorg kan ikkje effektiviserast.
Publisert
Sist oppdatert
Denne artikkelen er over fire år gammel og kan inneholde utdatert informasjon.
Årets 1. mai skal eg feire på jobb på Haukeland universitetssjukehus. Det vert rart. Eg er vand med å gå saman med arbeidskameratar i tog, men året i år vert som i fjor – ein slags unntakstilstand. Det vart òg min tur å halde velferdsstaten i gang i år. Noko av det me har kjempa for.
Alt det rare til trass – 1. mai er stadig viktig. Me som jobbar i sjukehusa, er slitne. Ikkje av stadige covid-19 tiltak – dei er blitt kvardagslege, men av fokus på økonomi og effektivitet over kvalitet. Me får regjeringas «avbyråkratisering og effektiviseringsreform» (ABE) trødd ned over hovudet. ABE er berre kode for ostehøvelkutt. Samstundes må me òg spare pengar for å kunne ha råd til å investere i nytt utstyr og oppgradering av bygg.
Heile opplegget baserer seg på ei total misforståing av korleis helsetenesta fungerer. Me som jobbar i pleia, jobbar ikkje ved eit rulleband. Det handlar ikkje berre om å få folk gjennom så fort som mogleg. Det handlar om sjuke menneske. Menneske i krise. Menneske som ikkje berre treng ei nål i armen og ein slange med cellegift, men òg ei hand å halde i og nokon å prate med. Omsorg tek tid. Omsorg kan ikkje effektiviserast. Omsorg er viktig.
Me er mange som er på jobb for å få sjukehusa til å gå rundt. Pleiepersonell, reinhaldarar, portørar, sekretærar, legar, bioingeniørar … Lista er så lang at det ikkje er mogleg å nemne alle. Men me er alle på jobb for ein ting: å sikre gode tenester til pasientane. Å sikre helsa. Å gi omsorg.
Det er alltid nokon av oss på jobb. Velferdsstaten søv aldri. Han stiller opp. Og velferdsstaten – det er oss alle. Men me er slitne. Me gjer absolutt alt for at pasienten ikkje skal vere den som lir under det evinnelege effektivitets- og innsparingsfokuset. Men det er ei tung byrde å bæra.
No treng me endring, og eg har store håp om at det vil me få til hausten. Litt meir tid til omsorg. Litt mindre tid til budsjettkutt og «effektivisering». Litt meir fokus på faglege avgjersle over økonomiske. Me treng politikarar som forstår og høyrer på oss.
Eg skulle gått i tog i år. For pasientane, fagfolka og oss alle si skuld. Men det kan eg ikkje. Då gjer eg det nestbeste: Eg går på jobb og held velferdsstaten i gang.
